Vaak wordt er bij huilbaby’s gesproken over een nekje dat vastzit en dat je eens naar een osteopaat moet gaan omdat die dat los kunnen maken.
Misschien vragen mensen zich af hoe hun baby met reflux nu geholpen kan worden door het nekje los te maken?
Of hoe kan een osteopaat ervoorkan zorgen dat huilbaby’s zich beter in hun velletje gaan voelen.
Waarom moeten we hieraan denken als een baby aan de borst langs 1 kant heel goed drinkt, en langs de andere kant niet. Of als het zuigen in het algemeen niet goed wil lukken , of als ze zich vaak verslikken of heel onrustig drinken. Wat als het aanhappen niet goed lukt en ze veel lucht binnen krijgen, waardoor een baby makkelijker krampjes krijgt. Waarom heeft dit allemaal te maken met het nekje?
Wat is er aan de hand, hoe kan dit zo een effect hebben op het hele welzijn van de baby.
Kortom, wat is de link tussen een huilbaby en een nekwerveltje dat vastzit?
Tijdens de bevalling kan er soms een nekwerveltje geblokkeerd raken. Dit kan al heel snel gebeuren en kan aanleiding geven tot overprikkeling van de baby, omdat het volledige centrale zenuwstelsel in een hogere staat van paraatheid verkeert. De blokkade van het nekwerveltje heeft een impact op het volledige systeem van de baby. Normale prikkels kunnen nu als storend worden ervaren. Er is toegenomen activiteit op hersenstam niveau. Hierdoor gaat de spanning van bepaalde spieren toenemen, waaronder de nekspieren, waardoor een torticollis kan ontstaan. Maar ook de tonus van de kauwspieren, tongspieren en aangezichtsspieren kan toenemen. Dit geeft op zijn beurt een verhoogde gevoeligheid, zoals bv het aanraken van het hoofdje. Wat tijdens een behandeling duidelijk kan worden als het hoofdje wordt behandeld. De baby kan het zeer onaangenaam vinden om kleertjes over het hoofdje te krijgen tijdens het kleden of een mutsje te dragen. De baby kan erg gevoelig worden voor geluid, visuele prikkels en aanraking. De baby zal ook niet graag willen platliggen, omdat dit net druk geeft op het achterhoofdje en als zeer onaangenaam kan ervaren worden. Vanaf dat de baby terug wordt opgepakt is deze druk weg, en is de baby terug rustiger en stopt hij vaak met huilen. Hier wordt vaak al snel verkeerdelijk gedacht dat de baby al verwend is en alleen maar gepakt wil worden. Vaak heeft dit dus te maken met de druk op het achterhoofd.
En bij het platliggen heeft de reflux natuurlijk veel meer impact en is deze houding veel onaangenamer voor de baby en voelt hij zich veel comfortabeler in een rechtere houding.
Er kan ook sprake zijn van een toegenomen reflexactiviteit. Waardoor de baby vaak in een bepaalde houding blijft liggen, met het hoofdje langs 1 kant . Of het lichaampje heeft de neiging om constant te overstrekken. De baby verschiet heel gemakkelijk, want de schrikreflex is toegenomen.
De baby wil vaak constant zuigen, want ook de zuigreflex kan toegenomen zijn. Waardoor men vaak gaat denken dat de baby constant honger heeft, maar eigenlijk wordt dit vaak veroorzaakt door deze verhoogde zuigreflex en heeft het niet meteen te maken met honger. Maar vaak ontstaat hier ook een viscieuze cirkel, omdat de baby meer drinkt, en het maagje voller zit en daardoor de melk ook makkelijker kan terugvloeien. Waardoor de baby weer meer wil zuigen.
Ook is er vaak verminderde parasympatische activiteit, waaronder de activiteit van de Nervus vagus. Dit is de belangrijkste spijsverteringszenuw. Waardoor er impact is op de maaglediging, darmperistaltiek, slikmotoriek en afgifte van spijsverteringssappen. Dus is er makkelijker sprake van allerlei spijsverteringsklachten.
Al deze symptomen samen kunnen het totaalbeeld geven van een totaal overprikkeld baby’tje. Men spreekt dan van een huilbaby.
Het is dus heel belangrijk om dan eens te denken aan het feit dat er een nekwerveltje geblokkeerd kan zitten en dat dit verantwoordelijk kan zijn voor al deze klachten.
Op zo een moment kan een osteopaat heel veel betekenen.
Via superzachte technieken kan dit allemaal worden losgemaakt.
Vaak kan vanaf dan het roze wolk gevoel echt beginnen.
bronnen :
Anja Caers : Happybabycoach
René Zweedijk : Neurofysiologisch verklaringsmodel van osteopathie bij pasgeborenen